کد مطلب:292048 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:256
نائبان خاص
غیبت صغری تا سال 329 هجری طول كشید( [19] ). و در مدت 69 سال، اگر چه حضرت مهدی(علیه السلام) از دید كلیّه دشمنان مخفی بودند، لكن تعداد چهار نفر از یاران و اصحاب خالص او، با او در ارتباط همیشگی بودند و سؤالات و مشكلات مردم را به حضور حضرت عرضه داشته و پاسخ آن بزرگوار را به مردم می رساندند.
عثمان بن سعید عمروی: از یازده سالگی در خدمت امام هادی(علیه السلام) به سر می برد و بعدها با تظاهر به روغن فروشی در اوج خفقان حكومت متوكّل و سایر حاكمان جور عبّاسی بیش ترین نقش را در انتقال معارف به شیعیان بر عهده گرفت. او كه از وكلا و نوّاب دو امام پیشین بود، به عنوان اوّلین نایب خاصّ حضرت مهدی(علیه السلام)معرفی شد. او در سال 300 هجری در گذشت و در بغداد مدفون شد( [20] ).
محمّد بن عثمان عمروی: پس از فوت پدر، افتخار نیابت خاص از امام زمان(علیه السلام)را یافت. او كه چندین كتاب در فقه و حدیث نگاشته است، چندین بار مورد تأیید خاص قرار گرفت و حضرت مهدی(علیه السلام) درباره اش فرمود:
«اِنَّهُ ثِقَتی وَ كِتابُهُ كِتابی»( [21] )
«او مورد اطمینان من است و نوشته او نوشته من است.»
او در آخر جمادی الاول سال 305 هجری درگذشت.
حسین بن روح نوبختی: محمّد بن عثمان، چندی قبل از فوت خویش، به امر امام(علیه السلام) او را به سفارت و نیابت معرفی نمود. او از بزرگان اهل علم و مشهور به فضیلت و تقوا بود.
مناظراتی كه از او نقل شده است دلالت بر قدرت روحی و كثرت دانش او دارد. او چنان با اراده و با استقامت بود كه یكی از دانشمندان معاصرش درباره اش گفت:
«اگر دشمنان، او را ریز ریز كنند او امام زمان(علیه السلام) را به آنان نشان نخواهد داد»( [22] ).
او بیست و یك سال در مقام نیابت خاص باقی ماند و در سال 326 هجری درگذشت و در «بغداد» مدفون گشت( [23] ).
علی بن محمّد سیمری: در عظمت مقام او كافی است كه با وجود شخصیّت های عظیم علم و تقوا و مؤلّفین گران قدری هم چون «محمّد بن یعقوب كلینی» صاحب «كافی»، تنها او افتخار نیابت خاص امام زمان(علیه السلام) را پیدا كرد.
شش روز قبل از وفات او امام زمان(علیه السلام) در نامه ای از مرگش خبر داده و شروع غیبت كبری را به اطلاع مسلمانان رساند( [24] ).
او در نیمه شعبان سال 329 به جوار رحمت حق انتقال یافت( [25] )
عثمان بن سعید عمروی: از یازده سالگی در خدمت امام هادی(علیه السلام) به سر می برد و بعدها با تظاهر به روغن فروشی در اوج خفقان حكومت متوكّل و سایر حاكمان جور عبّاسی بیش ترین نقش را در انتقال معارف به شیعیان بر عهده گرفت. او كه از وكلا و نوّاب دو امام پیشین بود، به عنوان اوّلین نایب خاصّ حضرت مهدی(علیه السلام)معرفی شد. او در سال 300 هجری در گذشت و در بغداد مدفون شد( [20] ).
محمّد بن عثمان عمروی: پس از فوت پدر، افتخار نیابت خاص از امام زمان(علیه السلام)را یافت. او كه چندین كتاب در فقه و حدیث نگاشته است، چندین بار مورد تأیید خاص قرار گرفت و حضرت مهدی(علیه السلام) درباره اش فرمود:
«اِنَّهُ ثِقَتی وَ كِتابُهُ كِتابی»( [21] )
«او مورد اطمینان من است و نوشته او نوشته من است.»
او در آخر جمادی الاول سال 305 هجری درگذشت.
حسین بن روح نوبختی: محمّد بن عثمان، چندی قبل از فوت خویش، به امر امام(علیه السلام) او را به سفارت و نیابت معرفی نمود. او از بزرگان اهل علم و مشهور به فضیلت و تقوا بود.
مناظراتی كه از او نقل شده است دلالت بر قدرت روحی و كثرت دانش او دارد. او چنان با اراده و با استقامت بود كه یكی از دانشمندان معاصرش درباره اش گفت:
«اگر دشمنان، او را ریز ریز كنند او امام زمان(علیه السلام) را به آنان نشان نخواهد داد»( [22] ).
او بیست و یك سال در مقام نیابت خاص باقی ماند و در سال 326 هجری درگذشت و در «بغداد» مدفون گشت( [23] ).
علی بن محمّد سیمری: در عظمت مقام او كافی است كه با وجود شخصیّت های عظیم علم و تقوا و مؤلّفین گران قدری هم چون «محمّد بن یعقوب كلینی» صاحب «كافی»، تنها او افتخار نیابت خاص امام زمان(علیه السلام) را پیدا كرد.
شش روز قبل از وفات او امام زمان(علیه السلام) در نامه ای از مرگش خبر داده و شروع غیبت كبری را به اطلاع مسلمانان رساند( [24] ).
او در نیمه شعبان سال 329 به جوار رحمت حق انتقال یافت( [25] )